"Yangın yeri"

Ekteki mektubu dün aldım.

Yetkili kurum,önümüzdeki Salı günü sabah saat 7 ile 9 arasında,yangın denetimi 
için geleceklerini; mutlaka evde bulunmamızı,
bulunamayacak isek anahtarı güvendiğimiz bir komşumuza veya apartman yönetiminden birine bırakmamızı ya da bir akraba veya dostumuzu ayarlayıp evde olmasını sağlamamızı bildiriyordu.

Bu denetimin yasal bir zorunluluk olduğunu, yasa maddesini de yazarak belirtiyordu.

Sydney’deki her bina gibi, üç katlı 17 daireli apartmanımız da yangın denetiminden geçirilir.

Her yıl…

Gelirler; önce genel olarak apartmanı denetler,binanın yangın sistemlerinin çalışıp çalışmadığını kontrol ederler; ardından da her daireye girerek duman dedektörlerini çalıştırır,daireye giriş kapımızı açarak yavaşça bırakıp,
kendiliğinden kapanıp kapanmadığına bakar, bir eksiklik varsa belirli bir zaman içinde yapılmasını ister ve tekrar denetime gelirler…

Her yıl…

Mektubu okuduğumda, Bolu Kartalkaya yangınından beri yanan yüreğimin sızısı arttı…

“Siyah gece,
 beyaz kar…
Rüzgar, rüzgar!..
Kıpkızıldı kan içinde…
Bir an içinde…
Gece kızıl,yer kızıl…
Kızıl, kızıl, kızıl….”
         (Yangın - Nazım Hikmet)

Acılar katlanarak büyüyor…

Maden patlaması, göçüğü…
Sel ya da toprak kayması…
Deprem…
Orman ya da bina yangını…
Tren, hızlı tren ya da diğer kaza faciaları…
İş kazaları?!…

Yanıt genellikle aynı:

Kader!
“Biz kadere inanan bir inancın insanıyız…”

Fıtrat…
“Bu işin fıtratında var…”

İhmalmiş!..
Suistimalmiş!..
Liyakat ortadan kaldırılmışmış…
Hesap sormakmış…

Geç bunları anam babam geç…

Gerekli dersler çıkarılıyor mu?..
Önlemler alınıyor mu?..
Tek bir yetkili istifa ediyor mu?..

Bu kez de öyle olacak…
Yeni felaketler yüreğimizi dağlamaya devam edecek…

Ta ki güzel ama acılı ülkemiz demokratik, laik, sosyal bir hukuk devletinin gereklerini yerine getirecek, aklı ve bilimi önceleyen çağdaş bir yönetime kavuşana dek…

Ne diyordu Ataol Behramoğlu 
“Yangın Yeri” şiirinde:

“Yaşamak bu yangın yerinde,
 Her gün yeniden ölerek.
 Zalimin elinde tutsak,
 Cahile kurban olarak.
 Yalanla kirlenmiş havada,
 Güçlükle soluk alarak.
…
 Yaşamak görevdir yangın 
 yerinde
 Yaşamak insan kalarak…”

Canım ülkem bu iktidarı hak etmiyor…

Acım sonsuz…
Türkiye’me, tüm halkımıza baş sağlığı diliyorum…

(“Bir toplum böyle çöker işte…
Devletln yerini kaba kuvvet alır, susulur!
Yasanın yerini din alır,
korkulur!
Yolsuzluklar, cinayetler birbirini izler, eller kollar bağlanıp götürülür.
Vuran vurur, öldüren öldürür ve bütün bunlardan sonra bir “çete” gelir ve devleti teslim alır…
Devlet bu mudur?
Bu mudur devlet?!”
(Yolsuzluk, Şiddet, Bağımlılık/
um:ag/Cumhuriyet Kitapları)
diyen Uğur Mumcu’muz aramızdan ayrılalı 32 yıl oldu…
Tek tesellim, acı haberi alır almaz, üzerimdeki giysi ve ayakkabıları değiştirmeye bile fırsat bulamadan (Sydney’de yazdı) bulduğum ilk uçakla Türkiye’ye gidip, o soğuk sulu sepken karlı havada,
yüzbinlerce insanla birlikte ona “Uğurlar Olsun” diyebilmek oldu…
Anısına sonsuz saygı ve sevgiyle…)