Bir Güzel İnsan "Bekir Coşkun"

“Güzel insan” bir sıfat tamlamasıdır ve nadir bulunan bir insan türünü anlatır. Güzel insan olmak öyle bir şeydir ki o tanım, o insanı bütün diğerlerinden başka bir yerde tutar. Ulaşılmaz bir tepede değil hayır, ulaşılması zor gönüllerin içinde.

Güzel insan, benim tanımıma göre, bünyesinde bilgelik, mütevazılık, sevecenlik, insancıllık, doğruluk, mertlik, açık sözlülük, merhamet ve samimiyet bulunan vicdanlı kişidir. Bütün bunlar o kişi için, ahlaki açıdan bir üstünlük sağlar ki o, bu ahlaki üstünlüğü sanki bir kusurmuş gibi hafif bir mahcubiyetle üstünde taşır.

(Üzüldüğüm, güzel insanların ya çocuk sahibi olmamaları ya da kendinden sonraki dünyaya “güzel insan” olabilecek çok az çocuk bırakmaları.)

Çok az güzel insan tanıdım. İlk aklıma geliveren öncelikle hep babam olsa da ikincisi, üçüncüsü, dördüncüsü Aşık Veysel, Neşet Ertaş, Mutahhar Aksarı diye devam edip gider.

Bugün bana bu yazıyı yazdıran da bir başka güzel insan, Bekir Coşkun. Çok sevdim Bekir Coşkun’u. Sadece yazılarını değil insan olarak kendisini de çok sevdim. Yine de bir zamanlar gurbet ellere, Oğuz Aral’la birlikte onun yazılarıyla katlandığımı kendimden başka kimse bilmez. Keşke bildirseydim diyorum şimdi. Keşke tembellik ederek ya da kim bilir belki yanlış anlaşılmaktan korkarak esirgemeseydim, kendisine bunları söylemeyi. Söyleseydim, bildirseydim.

Bildirmedim, çünkü birilerine öfke kusmak konusunda çok mahiriz ama sevdiğimizi kendilerine bildirmek konusunda çok ketumuz.

Sevgi bildirmeyi hiç düşünmemiş iken devamında bir de öfkelenmiştim üstelik kendisine. Ve o öfkeye çok çabuk gömülmüştüm ben de birçokları gibi. Çünkü öfke insanı bataklık olup yutar.

İnsanımızı aşağılamıştı Bekir Coşkun. Ona, “Göbeğini Kaşıyan Adam” demişti. Hayal kırıklığına uğramıştım. Ve artık Bekir Coşkun’un yazılarını aynı coşkuyla takip etmemeye başlamıştım. Silmemiştim belki ama ondan uzaklaşmıştım. Ne büyük marifet değil mi? Acaba haklı mı diye düşünmek yerine itivermek… Ya da haksızsa bile onu o haliyle izlemeyi sürdürmek yerine arayı açmak.

O yüzden üç noktadan yargılandığını arada atlamışım. Çok sonradan öğrendim. Öfkem geçtikten sonra. Bana elbette geçmiş ola!

Birkaç satırını okuduğunda bile ondaki ahlaki üstünlüğü hemen anlamış ve onun okuru olmuş, sonra da Göbeğini Kaşıyan Adam deyişine öfkelenip köşesine çekilmiş okurların artık bir Bekir Coşkun’u yok. Dokuz köyden kovulanların bir Onuncu Köy’ü yok. Bizlerin ağabeyi, Pako’nun insanı Bekir Coşkun’u, yani rahmetli Pako’nun babasını dün kaybettik.

“Hiçbir aşının, ilacın, çarenin olmadığı çağlarda, kolerayı, tifoyu, vebayı, veremi yok eden insanoğlu, bu zıkkıma teslim olacak değil.” demiş, kendisi hasta yatağında yatarken bile okurlarına umut göndermişti 25 Mart’ta, Korku başlıklı yazısında. Yazıyı, “Kader hiçbirimizi sevdiklerimizden ayırmasın.” diye bitirmişti. Kader onu Andree’sinden, Postal’ından, gazetesinden, biz okurlarından ayırdı. Bizi ondan mahrum bıraktı.

Son yazılarından biri 4 Ekim Dünya Hayvan Hakları Günü içindi. Başlığı Telef. Okumadınızsa okuyun ne olur. “Eğer diğer canlıları can gibi görmezseniz kendi çocuklarınızın kanı sokaklardan eksik olmaz… Çünkü asıl ‘telef’ olan insanın vicdanıdır.” diye bitirdiği yazı.   

Yeşil Yol’un John Coffey’i gibi artık yorulmuştu Bekir Coşkun ama yine de son nefesine kadar “can” için savaştı. Özellikle de dilsiz canların yaşam hakları için ve dolayısıyla insan vicdanı için. Sondan bir önceki yazısını da işte… Yine dilsiz canlar için yazdı ve gitti.

Güzel insan olmak özel bir şey. Güzel kız, güzel resim, güzel manzara, güzel filmden farklı bir şey. İnsana, güzel manzaranın kattığından çok daha başka şeyler katan bir şey.

Bizlere kattıkların için teşekkür ediyorum sevgili Bekir Coşkun. İyi ki geçtin bu dünyadan. İyi ki vicdansıza vicdan, umutsuza umut, çaresize çare, yalnızlara yoldaş oldun. İyi ki yazılarınla dokundun bizlere. Güle güle güzel insan. Toprağın bol çiçekli olsun.