Sofra

"Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?"
(N.Hikmet)

***

İki kızım, eşleri ve dört torun,
pandomi sonrası uzun bir aradan sonra Türkiye’deyiz.

Günün tatlı yorgunluğu, uzun
akşam yemeklerindeki birliktelikle huzurlu bir mutluluğa dönüşüyor.

Ne kadar ilginizi çekecek bilmiyorum ama bu birlikteliğin ben de bıraktığı izlenimleri sizinle de paylaşmak istedim.

Tüm aile bireylerinin aynı sofrada buluşması…
Ne televizyon ne de cep telefonu…
Sıcak ve sevgi dolu bir ortam…

Ortaya bir ya da birkaç soru atılıyor ve yemek boyu herkes konu ile ilgili görüşünü açıklıyor…
Keyifli bir sohbet ortamında yenen yemek…
En güzeli de bu sohbete en küçüğünden en büyüğüne herkesin katılması ve konuşması…

Roman altı, Maya ve Kaan sekiz, Aydın on yaşında…
Her biri; dinlendiklerini,
kendilerine ve düşüncelerine önem verildiğini hissederek bunun tadına varıyor…

Sofra, mutluluk hormonu salgılar mı?
Salgılıyor…
Sofra, ailenin birlik duygusuna katkı sağlar mı?
Sağlıyor…
Sofra, ailenin duygusal bütünlüğünü pekiştirmeye yardım eder mi?
Ediyor…

Sofra, doymaktan öte bir işlev görür mü ?
Görüyor…
Bir kültür ortamının oluşmasının aracı oluyor…
Aile bireylerinin, kendilerini huzurlu hissetmelerine katkı sağlıyor…
Her birey yanındaki ve karşısındakilere baktıkça,
güvenli bir ortamın gücünü hissediyor…

Dün akşamki yemekte soru neydi?

"Bugün kendinizi mutlu ve şanslı hissettiğiniz neyi ya da neleri yaşadınız?"

Büyüklerin yanıtlarını bir yana bırakıp,çocukların yanıtlarından aklımda kalanları aktarayım:

Aydın:
Günbatımını babamla birlikte izlemenin yarattığı enerji…
Nene ve dedemin bizler için hazırladığı harika yemekler…

Maya:
Kuzenleriyle ve bütün aileyle birlikte olmak…

Kaan:
Sabahın çok erken bir saatinde bile havuza girebileceğini bilmenin hazzı…
Roman ile her an birlikte olmanın ve oynamanın ve her sorununda yanında olabilmenin mutluluğu…

Roman:
(En küçüğümüz çok kısa bir yanıt verdi)
Beraberlik… Sevgi…

İkinci soru ise:
"Bugün, kendinizle onur duyacağınız, bir başkası için ne yaparak mutluluklarına katkı sağladınız?"

Yazının sizi daha da sıkmaması için yalnızca Paul’un verdiği yanıtla yetineyim:

"Birlikte çalıştığım ekibi,
özellikle de işe yeni başlayan elemanı, çalışmaları nedeniyle teşekkür ederek onore ettim.
Onlar da, tatilde bile kendileriyle ilgilenmemin onları ne kadar mutlu ve motive ettiği yanıtını verdiler…
Küçük ya da büyük farketmez, hergün iyi bir şey yapmak için çabalasak yaşam ne kadar renkli oluyor…"

En güzeli de, çocuklar kendilerini anlatmanın,
karşısındakini anlamanın hazzını yaşayarak, kendilerini birey hissetmenin keyfini doya doya çıkardılar…

Her birinizin 'mutluluğun resmi' olan aile birlikteliğini doya doya yaşamanız dileğiyle sevgiler…