“Zafere kadar”

“Asla çizgimden ödün vermedim. Zaten 12 Eylül sonrası beni kimse çalıştırmadı.
12 Eylül sonrası beni canavar gibi görmeye başladılar… 1980’den 1984 yılına kadar koskoca dört yıl…
Kimse bana iş vermedi.
Karımın bileziklerini ve alyanslarımızı sattık…
Zor yıllardı o yıllar…”

Çocuğuna mama alamayacak kadar zor…

Edip Akbayram…

Ülkemizin aydınlık yüzlerinden birini daha sonsuzluğa uğurladık…

Güzel insanlar o güzel atlara binip gidiyorlar birer birer…

Namuslu, onurlu duruşuyla;
güzel günler için inanç ve umut aşılayan sesini miras bıraktı bizlere…

Balkonda bu satırları yazarken güzelim sesi geliyor salondan:

Eşkiya Dünyaya Hükümdar Olmaz”…

Oysa…

Dünya tarihi bir anlamda, -kısa süreli aydınlık anlar hariç- eşkiyanın dünyaya hükümdar olmasının da tarihi…

Köle sahipleri ve köleler…
Toprak sahipleri ve marabalar,köylüler…
Azgın emek sömürüsü üzerinde yükselen sermayenin sahipleri ve emekçiler, işçiler…

Emperyal ülkeler ve sömürgeler…

Bu vahşi sömürü düzenlerinin 
sona etmemesi için yaptıkları eşkiyalıkların, akıttıkları kanların; zulmün, baskının,
işkencenin, diktatörlüklerin,
faşizmin tarihi…

Ama öte yandan dünya tarihi;
kölelerin, marabaların, işçilerin
bu azgın sömürü ve zulme karşı verdikleri mücadelelerin,
yürüttükleri direnişlerin, bu uğurda akıttıkları kanlarının da tarihi…

Savaşsız, sömürüsüz bir dünya, hakça bir düzen için verdikleri savaşımın da tarihi…
Özgürlük ve bağımsızlık mücadelelerinin de tarihi…

Bir de ozanlarımız var bu mücadelede…

Pir Sultan’dan,
Dadaloğlu’ndan,
Köroğlu’ndan…

Ruhi Su’lara…

Aşık İhsani, Aşık Veysel,
Aşık Nesimi, Ali İzzet Özkan, Mahzuni, Muhlis Akarsu, Ali Ekber Çiçek’lere…

Rahmi Saltuk, Sadık Gürbüz, Zülfü Livaneli, Cem Karaca,Selda Bağcan, Fikret Kızılok, Arif Sağ, Emekçi, Fuat Saka, Ferhat Tunç, Nizamettin Arıç, Musa Eroğlu’lara…

Moğollar, Grup Yorum,
Kızılırmak, Özgürlük Türküsü, Kardeş Türküler’e…
(İlk anda hafızamda yer etmiş sanatçılarımızı sıralayıverdim.
Ve onlar gibi daha nicelerine….)

Ozanlarımız; bu mücadeleyi verenlerin sesi oldular,sazı oldular…

Vuruldular, asıldılar, derileri yüzüldü, işkence tezgahlarından geçtiler,
zindanlara tıkıldılar…

Ama hep dik durdular…
Tüm baskılara karşın can verdiler, ödün vermediler…

Ezilen, sömürülen halka karşı duydukları sorumluluklarının bilinciyle onların sesi, soluğu oldular…

Nazım Hikmet’lerin, Ahmet Arif’lerin, Enver Gökçe’lerin,
Hasan Hüseyin’lerin… dizeleri onların sesiyle birleşti, halka can suyu oldu…

(Tabii, sayıları az da olsa,egemenlere destek olanlar da var…
Onlar için hangi sıfatlar kullanılıyor?
Çıkarcı…
Dönek…
Omurgasız…
Adları anılmaya değmez…)

Yalnız Türkiye’de mi?..

Dünyanın çeşitli ülkelerinde nice ozanlar, her türlü baskıya karşın halkın sesi oldular, ölümsüzleştiler…

Şili’de faşist darbe 11 Eylül’de olmuştu.
1973’de…
Türkiye’de ise 12 Eylül’de.
1980’de…

Bu bir günlük fark nedeniyle yıllarca Şili’li ve Türkiye’li yurtseverler olarak, dünyanın dört bir yanında olduğu gibi Avustralya’da da "Faşizm"e karşı meydanları, salonları birlikte doldurduk, omuz omuza durduk…

Victor Jara’nın şarkılarını yıllarca hep bir ağızdan söyledik…
(Bu yüzden Şili’li, Güney Amerika’lı çok dostumuz oldu.)

Kim mi Victor Jara?..

Şili’deki darbe sonrası,
bu büyük ozanı da diğer tutuklularla beraber Santiago Stadyumuna getirdiler.

Gitarının tellerine dokundu ve şarkı söylemeye başladı…
Stadyumu doldurulan tüm Şili’li yurtseverler şarkıya eşlik edince, gitar çalamasın diye parmaklarını dipçikle ezip, kırmaya başladılar…

Artık gitar çalamıyordu ama tüm acıya karşın şarkı söylemeye devam etti…
Ateş açma tehdidine karşın diğer tutuklularda eşlik etmeye…

Sesini kestiremeyince, bir dipçikle kafasını parçaladılar…
Bununla da yetinmediler.
Ellerini kesip, tüm halkı sindirmek için tribünlerin önüne astılar…

Bugün ne yazıyor mezarında:
“Zafere Kadar”

(Beni çok etkileyen Amerikalı bir ozan da diğer yazıya kalsın…)

Edip Akbayram’ın anısına saygı ve sevgiyle…