Nietzsche’nin Korkuları

Bana korkularını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim. Elimizi bağlayan, beynimizi dumura uğratan korkular, kimi kez; kendimize bile itiraf etmediğimiz acizliğin limanı, kimi kez kuramsal saçmalıkların dalga kıranı. Korkunun çevrelediği benliklerle, güdük, silik kişiliklerin sahipleri olarak ağır, vakur abi görüntüsünde, zavallılığın resmini karalamaya çabalayan kara kaleme dönüp, renkleri hayallerimizin düşsel dosyalarına bile sokamayız. Biz mi korkuyu yaşarız, korkumu bizi, ayrımına varmadan, hayvan sürüleri gibi, sorunun yanıt, yanıtın soru olduğu ikilem bataklığında, kişiliksiz, yaşadığımızı sanıp, kendini kandırma oyununun film setinde, yaşam göstergesi olarak sadece nefes alırız.

Yazının bu aşamasında- yukarıda yazdıklarımdan dolayı- kişiliğimize dair ögrendiğimiz acı gerçeklerin uyandırdığı nefret duygusunun kendimize kötü şeyler yaptırmasının önüne geçmek için, korkuların şekillendirdiği zavallılığımızdan kurtulmanın yöntemini size öğretmeme izin verin.

Felsefe tarihinde F.Nietzsche yanlış anlaşılmanın açık ara liderliğini yapan filozoftur. ‘Böyle Buyurdu Zerdüst’ kitabında, ipte yürüyen cambaz metaforu üzerinden, korkuların yaşandıkça yorulduğunu, anlamını yitirdiğini, sürekli duyumsanan korkuların yaşantımızın parçası haline geldiğinde bizdeki etkisinin azaldığını yazar…. Niye olmasın? Bir bakmışınız;

‘Sen benim korkulara biraz bakıver, ben zorbalardan hesap sormağa dışarıya çıkıyorum’

deyip, korkularınızı komsunuza emanet edip kendinizi sokakta bulabilirsiniz! İşi biraz daha azıtıp, korkuları, komşuya emanet etmek yerine, evinize yakın boş bir araziye atıp, üzerine   toprak serper, yaşantınızdan tamamen de çıkartabilirsiniz…. Olur mu? Olur. Niye olmasın?

Ha bu arada vurgulamadan geçmeyeyim; gençlerin durumu daha özel(vahim) bir durum sergilemekte. Ebeveynlerine haber vermeden korkuları odalarında yerlere saçıp sokaklara koşturmaları yok mu? Anneler söylenmesinde kim söylensin?

‘Bizim kızın, bizim oğlanın odası, yerlere attığı korkularla dolu, ben bu çocukla başa çıkamıyorum ayol’ sitemlerini duyar gibiyim.

Nietzsche’yi elimize geçirmişken devam edelim, ona ait sav sözlerden birini daha,

‘Umut etmek en büyük kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır’

deyimini sanal alemin bana verdiği yetkiye dayanarak Türkiye günceline taşıyor ‘Umut en büyük iyiliktir, çünkü solmuş dalları yeşertir’’ şekline dönüştürüyorum. Ve Nietzsche ile söyleşimizi;

‘Eğer bir şey düşüyorsa, insan onu ittirmelidir’ sözüyle bitirirken, size, düşmekte olanları itekleme görevi veriyorum.

Güncele özgü çözümlemeler;

Gün gelir korkular yorulur, anlamını yitirir ve insanlar özellikle gençler sokaklara çıkar. Korkulardan sıyrıldığın ölçüde (işkenceye direndiğin ölçüde) öz saygın artar, kendini daha çok önemsersin. Unutma en acımasız korkular(işkenceler) gün gelir biter ve sen korkuları yenmiş bir kahramana dönüşürsün. Umut ettikçe, gün; yaşanmaya, gelecek; beklemeye değer.

Bitirirken; yanlış anlaşılma listesinde Platon ve Hegel’de Nazizmin manevi ataları olarak ikinci sıraya koyup (1), bir diğer büyük çarpıtma örneği olarak, sömürgeci yayılmacılığın ilk aşamalarında ırkçılık ‘bilimsel’ bir söylem olarak dillendirilmezken Darwin’in evrim kuramından sonra Sosyal Darwinizmin sömürgeciliğin ırkçı  gerekçesi olarak kullanıldığını anımsatarak sözlerimizi sonlandıralım.

Kendinize iyi bakın, sokaklarda görüşürüz.

Not: Gaz için maskelerinizi almayı unutmayın.   

---------------------------------------

1. Edward H.Carr- Tarih Nedir sayfa 150 -İletişim yay.