Önce İnsan Demeyi Öğrenmek Zorundasınız!

Yusuf annesini yanında isteyen bir çocuk.

Annesi suçluymuş, cezaevindeymiş.

Bu ülkede suçlu sayılma kriterleri çok tuhaf olduğu için annenin suçuyla ilgilenmedim. Marketlerde kadınların etek altı fotoğraflarını çeken bir acayip komiserimiz; rüşvet alan, eroin çetesine karışan, eşini öldüren birtakım tuhaf savcılarımız; verilecek karara göre mahkeme mahkeme gezdirilen kimi seyyar hakimlerimiz; siyasi cinayet işlemeye giden bir katile, çakarlı araçla eskortluk eden polislerimiz varken; kendileriyle ilgili haberler ortalıkta gezinirken ve tüm bunlara rağmen onlar halen muteber kişi sayılıyorken, kim suçlu, kim değil, bunu bilebilmek gerçekten çok zor.

Ancak Yusuf’un hiçbir suçunun olmadığını bilmek çok kolay. Bu çok açık, çok belli, çok ortada bir durum. Yusuf bir çocuk. Doktorlar tarafından, yaşama şansının yüzde yirmi olduğu bildirilmiş bir çocuk. Masum bir çocuk ama aynı zamanda ağır bir suçlu gibi cezalandırılan bir çocuk. Bir çocuğa verilebilecek en ağır ceza onu annesinden ayırmaktır. Yusuf, annesinden zorla ayrı bırakılmış bir çocuk.

Tepkiler yoğunlaşınca annesi Yusuf’a gösterildi ve hemen geri çekildi. İlk eşini öldürmüş, ikinci eşini de öldürmüş bir cani, üçüncü kez evlensin de üçüncü eşini de öldürsün dercesine serbest bırakılabiliyorken, Yusuf’un annesi, Yusuf’a gösterilip hemen cezaevine geri gönderiliyor. Demek ki o caniden daha ağır bir suçu var kendisinin. Öyle mi? Öyle deseniz kim inanır?

Devlet çocukları korumakla yükümlüdür. Bizim devletimiz çocukları cezalandırmakla iştigal ediyor olamaz. Oluyorsa eğer, bunu acilen değiştirmesi, düzeltmesi gerekir. Çünkü Yusuf’u cezalandıran bir devlete kimse saygı duymaz, duymak istese de duyamaz. Gücü elinde bulunduran, aynı zamanda da saygı görmek isteyen her şahıs, kurum, devlet, ne olursa olsun hepsi, önce insan demeyi öğrenmek zorundadır.

Yusuf’u annesine vermek zorundadır.

Ama devletin görevi bununla da bitmiş olmaz. Çünkü devlet görevlileri, çocuklar neden böyle sapır sapır kanser oluyorlar diye sorgulamak, sebebini bulmak ve bunu düzeltmek zorundadır.

Bu kadar çıkarcı davranıp dağı taşı, dereyi ırmağı, is, duman, toz, siyanür, asit ve benzerlerine boğmakla yanlış mı yapıyoruz acaba diye düşünmek zorundadır.

Önce para değil, önce insan demek zorundadır.

İnsanları öz be öz yurtlarında sağlıklı yaşatmak zorundadır.

Çocukları hasta etmek, ölüme sürüklenirlerken annelerinden ayırmak, böylece çocuğu cezalandırmak değil, onları anneleriyle bir arada, sağlıklı ve mutlu yaşatmak zorundadır.

Devlet, her çocuğun beslenebildiğinden, güvenli gıdalar tükettiğinden, hiçbirinin yatağa aç girmediğinden emin olmak zorundadır. 

Çocukları, çocuk tecavüzcülerinin eline terk edemeyeceğini anlamak zorundadır.

Azılı suçluları sokağa salıp masumları Yusuf misali ağlatmamalıdır.

Devletimizin başına geçenler ve geçmeye talip olanlar, nasıl devlet edileceğini öğrenmek zorundadırlar.

İnsanları kategorilere ayırıp bir kısmını düşman diye hizmet dışı tutmamayı, bir başka kısmını da görmezden gelmemeyi, yok saymamayı, var olan hiçbir vatandaşını yok sayamayacağını da öğrenmek zorundadır.

Yusuf’u annesine kavuşturmak zorundadır.

Evine tankla, akreple girilen ve uykularında ölen ölü çocukların haklarını savunmak zorundadır.

El kadar çocuklara hallenen tipleri toplayıp cezalandırmak zorundadır. 

Siz Hanımlar, Beyler!

Sizin işiniz, önce ırk, önce para, önce falanca diyen kötücül söylemlerin sözcüklerini pekiştirmek değil. Siz, önce insan demeyi öğrenmek zorundasınız.

Öğrenemiyorsanız iktidarda kalmamalı, iktidara aday da olmamalısınız.