Biraz Samimiyet

Matematikle aram hiç iyi olmadı. 1987- 90 arası hariç...

O yıllarda Altındağ'da Yunus Emre İlkokulu'nda öğretmendim. Öğrencilerim de bulunmaz türdendi. Çok başarılı bir sınıfım vardı. Kaynak matematik ve dilbilgisi kitapları almış, onlardan yararlanıyordum. Evimde de 8 öğrenciye düzenli olarak ders veriyordum. Öğretiyor ve öğreniyor olmaktan büyük keyif alıyordum. Öğrettikçe öğrendiğimi o yıllarda kavradım.

Bizden üç sınıf ilerde olanların problemlerini çözen öğrencilerim vardı örneğin... Tayinim çıkınca bendeki o matematik aşkı da söndü.

Fizik - Kimya dersi ona keza.. Isınamadım bir türlü...

İlk gençlik yıllarımda arkadaşlarımın hemen hemen herbiri okey oynuyorken ben öğrenemedim bir türlü.

Güreşe, boksa da ilgi duymadım hiç...

Çok genç yaşlarda hızlı solcu olup da daha sonra etliye sütlüye karışmayanlardan da hep uzak durmaya çalıştım.

Bir de "Emekli olayım, bak neler yapacağım..." diyenler de güven vermedi bana.

Öylesi tanıdıklarım da olmadı değil...

Askerlik ve çapkınlık hikâyelerini anlatırken kendinden geçen arkadaşlara da kulak verdim sayılmaz.

Köylerde öğretmenlik yaptığım yıllarda askerlik anılarını anlatanlardan gına gelmişti. Herbiri er olan köylülerimin yüzbaşılarla/ albaylarla olan yakın (!) muhabbeti nedense pek sarmıyordu beni.

Ama en çok canımı sıkan konulardan biri 1990'lı yıllar...

İlk kurulan memur sendikası olan Eğitim-İş'e ve sonraki yıllarda Eğitim-Sen'e üye olmak istemeyenlerin bahaneleri...

Destansı belediye başkanlığı yapmış olan büyüklerimizin anılarını, yaşadıkları dönemi yazmamış olmaları da garibime giden konulardan biri.

Örneğin Dikili Barış Şenlikleri ve Aliağa Emek Ve Barış Şenliklerinin kitaplaşmaması... Yazılmaz mı o günler ?

***

Hazırlanması gereken diye düşündüğüm konulardan biri de Cumhurbaşkanının bir dediği diğer dediğini tutmayan sözlerinden oluşan bir kitap...

Ama eminim biri yapacaktır bunu. Başıma dert açmayacağını bilsem ben soyunacağım bu işe ama korkuyorum. Çünkü Cumhurbaşkanımız eleştiriye kapalı biri. Ne Ecevit'e ne Demirel'e ne de Özal'a benziyor bu konuda.

Öfkeli, kızgın, tahammülsüz...

Israrla yanlış yapıyor. Biri de ona bu konuda yanlış yaptığını söyleyemiyor olmalı. CeHaPe diyor, MeHaPe diyor. Oysa ünsüz harfler okunurken sağına e ünlüsü getirilerek okunur. Basit bir dilbilgisi kuralı bu.

Büyükleri boşverdim, küçüklere kötü örnek oluyor. Dilbilgisi kurallarını hiçe sayıyor.

Öte yandan da dil dersi vermeye çalışıyor.

Sanki muhalefet lideri gibi, "Dükkânları, marketleri gördüğünüz zaman bakıyorsunuz, bizim dil nerede? Bambaşka şeyler var tabelalarda." diyor. Sanıyorsunuz ki Dil Derneği Genel Başkanı konuşuyor.

Eleştirisinde yerden göğe kadar haklı Sayın Cumhurbaşkanımız. İşyerlerinde Türkçenin dışında bir dil olmasın demek istiyor. Neymiş fastfoodlar, neymiş cafeler, neymiş hairdresserler, neymiş pâtisserieler demeye çalışıyor.

Bakkal diyelim, berber diyelim, kahve diyelim demek istiyor.

Ama aynı Cumhurbaşkanı televizyon ekranlarında BMC'den söz ederken "Bi EmSi" diye okuyor. BMC, BeMeCe diye okunur bizim bildiğimiz.

Türkçe-Dilbilgisi yanlışlarını bir yana bırakalım.

Yapılan bu dil ve yazım yanlışlarından şikayet etmesi ne oluyor?

Partisi 19 yıldan bu yana Türkiye'yi yönetiyor. Kendisi de ülkenin tek adamı. İsteseydi, 19 yılda bu sorunu çözemez miydi? Yeni mi düştü aklına ?

Cumhurbaşkanı hem iktidar gibi hem muhalefet gibi...

İktidarda CeHaPe var gibi eleştirilerde bulunuyor. Şikayetlerde bulunuyor. Ağza alınmayacak sözler sarfediyor. Kurucu önderlere dil uzatıyor. Öte yandan değerlerimizden söz ediyor.

İktidarken şikayetçi olunmaz. İktidar, bildiğini yapar.

Kahveleri adını cafe, lokantanın adını restaurant yapan CHP mi?

Biraz samimiyet!