Recai Şeyhoğlu “ O Günler” adlı 36. kitabıyla okurlarıyla buluşmayı sürdürüyor. Favori yayınlarınca basılan kitap, köşe yazılarından bir derleme olmuş. İnsanı dirilten, heyecan dolu muhalifliğine bir kez daha tanık oluyoruz.
Elbette derdi yöneticilerle, biraz aydınımızla ve biraz da halkımızla…
Tarihin önemini padişah Abdülhamit üzerinden açıklıyor. Sözcü gazetesinin önde gelen yazarı Yılmaz Özdil’in “ Cüret” adlı kitabından övgüyle söz ediyor. Ayrıca kitapta önerilen Atatürk ve Türkiye ile ilgili değerli kitapların adını da vererek, gazeteci yazar dayanışmasında bulunuyor. Daha sonra yazar Orhan Kemal hayranlığına tanık oluyoruz. Bir öğretmen duyarlılığıyla duygularını öğütleriyle dile getiriyor. Ülkemizdeki öğretmenlerin aydınlatma görevinde yetersiz olduğunu vurguluyor. Yine de onlar, en özverili kesim değil mi? Sosyal medyanın günümüz koşulları altında ne kadar önem kazandığına da değiniyor.
Orman yangınları, çocuk istismarlığı, çok maaşlılık, Boğaziçi Üniversitesi olayı, vs. memleketimden halk-yönetici görüntülerini teker teker ele alıp hatırlatıyor, belleğimizi güçlendiriyor, unutturmuyor. Yazar, şair Hidayet Karakuş’un ne kadar değerli, örnek bir insan olduğunu anlatmaktan kendini alamıyor.
Bir başka şair A. Kadir Paksoy’a da Ankara tutkusuyla birlikte dikkat çekiyor. Karikatürist-yazar Hasan Efe, uzman klinik psikolog Berken Gündüz’ün dikkatini çeken portrelerden olup gönüllü tanıtımını yapıyor. Bu günü daha eski dönemlerle karşılaştırarak; nepotizm, ihale yolsuzlukları, kirli politikacılarla “Kuralsızlık Dönemi” yaşadığımızı vurguluyor. Eğitim devrimcisi İsmail Hakkı Tonguç için bir şeyler yapmak için çırpınmalarını hayranlıkla okuyoruz.
Oğlu Dr.Engin Tonguç’un alçak gönüllülüğüne dikkat çekip İsmail hakkı Tonguç Belgeliği Vakfı kurucu başkanı olarak katkıda bulunduğunu öğreniyoruz. Doğu merakının arttığı bir dönemde Ünal Ersözlü’nün kitaplarıyla doyurucu bir aşamaya geldiğini öğreniyoruz. Avam Ventura ve Ünal Ersözlü’nün aynı öğretmenden eğitim almışçasına benzerliklerine tanık olup kitaplarının da başvuru kitabı gibi olduğunu vurguluyor. Şevket Süreyya Aydemir’in “Suyu Arayan Adam” adlı kitabını geç okuduğu için üzülmekle birlikte tüm sol düşüncede olanlara hararetle salık veriyor. Montaigne üzerinden kendi olmakla ilgili tavsiyelerde bulunuyor. Ayvalık’ın Kozak yaylasındaki Bağyüzü Köyü’nde 2050 kitaptan oluşan Orhan Kemal Kitaplığı kurulmasını gururlanarak anlatıyor. Sekiz sayfaya da çocukluk anılarına ayırmış. Orhan Pamuk’un edebiyat yanını eleştirenlere uzak olan yazarımız, iktidara muhalifliğini sürdürdüğünden ötürü kendisinden övgüyle söz ediyor. Haklı olarak açılan üniversite sayısının değil niteliğinin önemli olduğunu vurguluyor.
Yurt dışında yaşayan 85 yaşındaki gazeteci Doğan Özgüden’i tanıtmayı kendine görev edinmiş. İktidardakilerin ülkeyi şirket CEO’su gibi yönettiklerini belirtiyor. İGD’li yılları ve Dimitrov’dan aldığı ateşle duruşmalarda dik duruşlarını gururla anlatıp anıyor. “Basiret ve Boğaziçi” adlı kitabı ile CHP’li ve İyi Partililerle birlikte Boğaziçi Üniversite öğrenci ve öğretim üyelerine destekten kaçınmaması heyecan veriyor. Daha sonra da diploma sorunu ile memur ve diyanetin yetersizliğine neşter vurmadan edemiyor. Yazmak başlıklı metnin 266. sayfadaki bir cümlesini ise olduğu gibi alıyorum: “Sağıma bakıyorum haber, soluma bakıyorum makale, önüm hikaye, arkam roman… Şiir ise gün boyu” Bu güzel tanımlama için kendisini ayrıca kutluyorum. 268, 269 ve 270. sayfalarda yerli yabancı yazarların yazmak ile ilgili görüşlerine yer vermiş. Bunlardan birer örnek veriyorum. Heinrich Böll; “yazmak, benim için yaratmaktır.”, Hıfzı Topuz ise; “yazmak eylemi, düşünce paylaşımıdır.” demiş. Yazmak için bir cennette yaşadığımıza inanıyor. Gelişmiş ülkelerde yazacak konu bulamadıklarını vurguluyor. Nazım’ın 100. Yıldönümünü UNESCO Nazım Hikmet Yılı olarak ilan etmesi nedeniyle okulunda çok etkili bir anma yaptıklarını heyecanla ve gururla anlatıyor. Ve daha neler neler! Kitabı; okuya yaza, okuya yaza yaşadım.
Teşekkürler Recai Şeyhoğlu!..